Als ik van het station naar huis loop, denk ik wel eens: hoe zou het zijn als de Stationsweg zou lijken op een straat in Thailand waar je langs de kant van de weg bij eenvoudige eetstalletjes op ieder tijdstip kunt eten? Bekenden en onbekenden zouden bij elkaar aan tafel aanschuiven en samen smullen van de meest uiteenlopende dagverse gerechten die voor hun neus bereid zijn. Ik denk dat ik mij dan keer op keer
Lees verder...
Kardemom is niet weg te denken uit de Indiase keuken. Niet zo gek, want de varenachtige plant komt oorspronkelijk uit India – uit het regenwoud in het zuiden van het land. Indiërs gebruiken de gedroogde groene peulen met donkerbruine zaadjes maar wat graag om zoete melkgerechten te kruiden. Zoals hun geliefde ‛kheer’. Het wordt gemaakt door melk te laten sudderen met rijst en kardemompeulen, tot het mengsel behoorlijk dik is. De rijstepap bestrooien ze met
Lees verder...
Als jarige job in huize Smit mocht je zelf uitkiezen wat je op je verjaardag wilde eten. Al ver voor de grote dag pijnigde ik mijn hersens met het bedenken van mogelijke opties. De opwinding was groot; er viel zoveel te kiezen. Gek genoeg kan ik me niet eens herinneren waar ik mijn ouders dan uiteindelijk om vroeg. Veranderde mijn lievelingseten naarmate ik ouder werd? Of zette ik mijn tanden ieder jaar in hetzelfde verzoekgerecht?
Lees verder...
Weer in het werkritme komen, dat wil nog niet echt lukken. En dat terwijl ik er maar één weekje uit ben geweest. Mijn lijf en hoofd zitten nog steeds in de modus van uitslapen, de hele dag buiten zijn, en rond zonsondergang met een ijsje in mijn hand over de La Concha-promenade slenteren.
Lees verder...
In het Westen hebben ze horloges, maar wij hebben de tijd. Een Afrikaans gezegde waar ik het roerend mee eens ben. Want in onze westerse maatschappij heeft iedereen het altijd maar druk, druk, druk en moet er van alles. Al dat geren en gevlieg, wat doen we onszelf aan? Voor je het weet leef je niet echt, maar word je geleefd. Soms wil ik dan ook afstappen van die gehaaste manier van leven. Even geen
Lees verder...
Naast eten is dansen ook een hobby van me; beiden waanzinnig blijmakend én een ideale combi als het op gewichtsbehoud aankomt. Calorie-inname versus calorie-verbruik. De één nivelleert de ander, waardoor de wijzer van mijn weegschaal iedere dag tot mijn genoegen op hetzelfde streepje blijft hangen. Maar tijdens een meerdaags dansgebeuren in Porto was de balans tussen inname en verbruik even lelijk zoek; op het schermpje tussen mijn tenen zie ik nu een getal met de BMI-classificatie
Lees verder...
Ik weet niet wat het is, maar de afgelopen weken sloop ik werkelijk van alles. Per ongeluk, dat wel, maar ja, stuk is stuk. Nu zal ik geen traan om dat gesneuvelde materialistisch spul laten, maar irritant vind ik het wel. Zeker toen ik twee keukenmachines (nog niet zo oud en gloednieuw) de vernieling in hielp. Mercurius retrograde? Slechte start van het nieuwe jaar? Of gewoon een ontzettende kluns? Gelukkig had ik voor dit ijsrecept
Lees verder...
Je zou denken dat de zoete aardappel bij de aardappelfamilie hoort. Toch niet. Het is officieel een groente. En omdat niemand meer vreemd opkijkt van een portie groente in een smoothie, gooide ik het knolgewas samen met wat ander spul de blender in. Een groente smoothie die nou eens een keer niet groen, maar oranje is.
Lees verder...
De Sint is al geweest, de Kerstman komt eraan. Mooi excuus om met glimmende, rode cranberry’s te gaan bakken. Ho, ho, ho.
Lees verder...
In Bologna heb ik mijn buikje aardig rond gegeten. Hoe kan het ook anders in een stad met de bijnaam ‛la grassa’. Letterlijk vertaald: ‛de vette’. Juist ja. Na een antipasto, primo en secondo zwichtte ik vaak nog voor de lokale toetjesspecialiteit: torta di riso. Een smeuïge taart op basis van in melk gekookte risottorijst. Dat Italianen graag vasthouden aan traditionele recepturen is algemeen bekend, maar blijkbaar is er veel mogelijk binnen de rijsttaartregels –
Lees verder...